Liberator Hans

De challenge is begonnen. Op het moment dat ik uit de auto stapte kreeg ik een vertrouwd gevoel. Het is toch het bos waar ik van kleins af aan vaak vertoefd heb. Vanaf het moment dat ik echt kon lopen nam mijn opa me al mee naar dit bos. Eerst naar de plek waar je in de herfst heerlijke kastanjes kon vinden.

Hij liet me zien hoe je die uit de stekelige bolster moest halen en hoe je ze moest schillen om ze daarna gezamenlijk op te eten. Over het hebben van hemofilie had opa zo zijn eigen menig. Hij zei altijd: "Ach, laat die jongen toch!" En nu na een afwezigheid van 9 jaar door mijn lange ziekte- en herstelproces, zette ik weer voet op de bodem van het Ravensbosch.

Voorlopig ga ik me hier concentreren op het vlakke gedeelte. Dit is ook de langste afstand die ik moet lopen. Het is eerst wennen aan de ondergrond want een bospad is geen mooi geplaveid pad. Ik voel me goed, gemotiveerd en fit. Mede door de tips van mijn coach Lienke. Elke ochtend sta ik mezelf voor de spiegel doordringend aan te kijken en zeg dan hardop dat het mij gaat lukken. De zon schijnt en ondanks dat ik hier op het laagste punt van het bos ben, zijn er vele mooie uitzichten om van te genieten. Mijn stolling is helemaal op niveau dus daar zal het niet aan liggen.

Gelukkig dat ik de wandelschoenen heb aangedaan, worden deze na een lange tijd weer gebruikt. Ik sta en loop stabieler dan ik had verwacht, wel voel ik mijn linkerenkel ietsje tegenstribbelen. Niet te hard van stapel gaan. Ik moet wennen aan de omgeving en mijn gedachten flitsen steeds terug naar het verleden. Hoe ik hier liep, rende en op ontdekking was. Het doet me meer dan ik had verwacht. Mijn nog niet vervangen gewrichten moeten ook weer positie bepalen.

Negen jaar is lang. Bij elke pas die ik maak moet ik voortdurend goed opletten waar ik mijn voet neerzet. Bij de eerste kruising, op zo’n 500 meter vanaf het startpunt besluit ik rechtsomkeer te maken. Ik moet de gelopen afstand tenslotte  weer terug lopen. Het begin is gemaakt en mijn agenda zegt dat mijn vrouw Sosia en ik morgen een diner hebben in ons favoriete restaurant met een bevriend koppel. Daar wil ik uiteraard bij aanwezig zijn. Dus moet ik het lopen met beleid opbouwen.

Wat voor de één een challenge is, kan voor iemand anders of een peulenschilletje of überhaupt niet bespreekbaar zijn. Met die gedachte ging ik vandaag verder met mijn challenge. Ik vroeg me daarbij af of dit voor mij wel een uitdaging was… een stukje lopen in een bos. Eerst helemaal vlak. Dan komen de hellingen die eindigen bij een natuurlijke trap van honderd treden.

Een trap die me uiteindelijk 48 meter hoger in het bos laat uitkomen. Van daaruit nog een vlak stuk tot aan die plek die ik wil bereiken. “In 2016 ben ik toch de trap van 508 treden van de Wilhelminaberg op en af gelopen? Dan is dit toch een makkie…..?
Die trap had wel mooie egale treden met een leuning.

Nu heb ik te kampen met een slechte ondergrond, hellingen en een natuurlijke trap waarvan geen enkele trede gelijk is. Mijn conclusie is dat dit toch echt een challenge voor me is. Zeker omdat ik vandaag het eerste gedeelte van het traject, het vlakke en langste gedeelte, overtuigend heb kunnen afronden. Lienke heeft me geleerd hoe te focussen op het doel van de dag in plaats van het doel van de challenge. Dat helpt enorm en loopt een stuk gemakkelijker. Lopen deed ik als kleine jongen al graag.

Als het enigszins ging, glipte ik weg bij saaie bijeenkomsten in het dorp en marcheerde ik met de blik op oneindig de straat af richting het bos. Ik kwam alleen nooit zo ver omdat ik steeds teruggeroepen werd. Nu heb ik alles zelf in de hand. Mijn doel is om deze challenge in een periode van vijf weken te halen. Tijdens mijn 27 actieve werkjaren in de krantenwereld, heb ik altijd te maken gehad met deadlines en deze heb ik me nu ook opgelegd.

Terwijl ik me concentreer op elke stap en geniet van de serene rust van het bos, maken de herinneringen in mijn hoofd overuren. Ze schieten in alle richtingen, heen en weer door de tijd. Het vlakke gedeelte heb ik nu in de pocket. Mijn enkel houdt zich rustig hetgeen veel beloofd voor de volgende etappe; de etappe met de hellingen. Dit stuk wil ik niet forceren en het in delen doen. Met de tips van Lienke gaat dat lukken. Want ik ga, op haar advies, mezelf belonen als ik deze challenge heb bereikt.

Goh, wat ben ik ontzettend dankbaar dat ik hier mag lopen. Daar had ik vier jaar geleden niet over durven dromen. Na de uitwerkingen van de jarenlange virusinfecties hiv en hepatitis-c heb ik een half jaar meer dood dan levend in het ziekenhuis gelegen. Die periode heeft een grote aanslag op mijn lichaam gehad; ik kon amper lopen, had 25 kilo lichaamsgewicht verloren en er een conditie van niets aan overgehouden. Er volgden drie jaren van revalidatie met steeds weer nieuwe terugvallen.

En nu loop ik hier weer, op weg naar een speciale plek van mijn inmiddels overleden vader. Het hellende gedeelte is steiler dan ik in gedachte had en het is afzien voor mijn ademhaling en mijn enkel. De knieën kunnen het perfect bijbenen. Ik voel spieren die ik al lang niet meer gevoeld heb. Maar ik begin me een beetje zorgen te maken hoe het op dezelfde weg terug zal gaan. Want, ik loop liever bergop dan bergaf. Het belooft vandaag weer een warme dag te worden. Gelukkig koelt het in de nacht behoorlijk af zodat het in de ochtenduren heerlijk fris is in het bos. Ik moet er niet aan denken dit met 30 graden zonder bescherming van de schaduw makende bomen in een open veld te moeten doen.

Voor het hellende gedeelte heb ik twee dagen uitgetrokken. Lienke leerde me angsten of twijfels om te buigen in successen. Voordat ik aan de challenge begon, was er één grote twijfel. Het hellende gedeelte. Wat als iets mis zou gaan? Het aangaan van de challenge had ik op advies van Lienke gedeeld op Social Media en gelukkig hebben velen zich spontaan gemeld om een stuk mee te lopen.

Nu het vlakke gedeelte goed gaat en ik de hellingen kan trotseren is het tijd voor de laatste echte beproeving. De trap. Vanaf de laatste echte helling is het nog een klein stukje tot het begin van de honderd treden tellende trap. De trap waarmee je het laatste extreem hellende stuk kunt overbruggen. Bij het naar boven lopen op de laatste hellingen dwaalden mijn gedachten zo’n 43 jaar terug in de tijd. Toen ik met mijn opa de trap bovenlangs passeerde en ik langs de trap, over een heel smal paadje, naar beneden begon te rennen.

Door die steile helling ging ik zo hard naar beneden dat ik zelf niet meer tot stilstand kon komen. Aan alles komt een eind, zo ook aan het paadje. Waardoor ik abrupt tot stilstand kwam door me vast te grijpen aan een jong boompje dat nog enigszins mee veerde. Ik heb daar, op wat schrammen na, geen bloeding aan overgehouden.

Het boompje is inmiddels een boom geworden maar staat tot op de dag van vandaag nog steeds een beetje scheef. Plotseling werd ik weer tot de orde van de dag geroepen. Toen ik de laatste bocht nam zag ik tot mijn schrik dat de trap weg was.

Dat kan toch niet? Waar is de trap gebleven? De boom zag ik meteen, maar de trap… Ik probeerde te kijken of deze er verder op wel nog was. Maar een bocht en bomen belemmeren mij het zicht. Gelukkig kwam op dat moment een vrouw met haar twee honden. Zij wist te vertellen dat de trap, er nog was, maar enkele jaren geleden, tijdens een lange periode met heftige slagregen overspoeld is met een modderlaag. Hoe nu verder? De vrouw vertelde mij dat die helling van ruim 30% voor haar nauwelijks haalbaar is en ze dat deel daarom vermijdt.

Dus moest ik ook een ander pad nemen om boven te komen. Helaas geen steile trap maar weer een helling en een grotere omweg. Even dacht ik dat de challenge in gevaar zou komen. Het pad dat ik nu moest nemen had ik niet zo vaak gelopen. Bij iedere bocht kwam ik hoger en hoger en dacht steeds dat ik bijna aan het eind was. Maar dit pad blijft het bos lekker doorkruisen. Mijn enkel was inmiddels gewend aan de vrijwel continue belasting en had de weerstand opgegeven. Ik realiseerde me dat het eigenlijk aangenaam lopen was. Langzaam stijgend maar daarvoor wel een langere afstand. Volgens mijn trekking app was het ruim een kilometer extra lopen. Waar een wil is, is een weg. Ook die route heb ik in the pocket. Dan kan ik me nu voorbereiden op de grote finale. Het bereiken van de challenge.

Nu ik genezen ben van het hepatitis C virus en het hiv virus niet meer aantoonbaar is, maak ik nog steeds kleine stapjes vooruit. Ik denk niet meer aan dingen die ik niet meer kan, maar concentreer me op die dingen die ik wel nog kan. Het geven van lezingen over hemofilie en co-infecties en het geven van trainingen voor de Stichting Mens Achter de Patiënt, zijn dingen waar ik veel tijd in steek.

Op dat moment realiseerde ik mij me dat ik de te lopen afstand inmiddels al zes keer heb afgelegd. Hoezo challenge? Een topprestatie, al zeg ik het zelf. Bij het challenge punt heb ik even een langer rustmoment ingelast. Ik was zo trots op mezelf daar nu te staan. Iets waar ik verleden jaar nog niet aan hoefde te denken en nu stond ik daar. De vraag om deel te nemen aan de challenge heeft veel los gemaakt. Oude herinneringen kwamen naar boven, Lienke heeft me mentaal enorm gesterkt en lichamelijk heeft het me goed gedaan. Elke keer weer een stuk erbij nemen om uiteindelijk bij het challenge punt te komen.

Ik heb daar met mezelf afgesproken dat het niet bij deze ene keer zal blijven. Sterker nog, ik wil die mate van mezelf belasten vol blijven houden. Zodat ik meer met Sosia kan ondernemen dan tot nu toe. Ik denk te veel zodat ik altijd beren op de weg zie. Beren die ik zelf steeds oproep. Dat ga ik loslaten. Niet nadenken maar gewoon doen en als dan eens blijkt dat het niet kan, dan heb ik het wel geprobeerd en zal er een oplossing komen. Als ik die beren daadwerkelijk los kan laten is dat mijn beloning van deze challenge. En nog een klein ijsje als extra beloning. Van de ervaringen die ik heb opgedaan tijdens deze challenge word ik ontzettend blij en die had ik voor geen goud willen missen.