Midzomer, voorbereidingen en verhuizingen

Juni, zomer en hitte. Een seizoen waarin het redelijk wordt voor diegenen die geen kind meer zijn om in het water te springen. Deze zomer zal vooral in het teken staan van gewoon 'zijn', maar ook van renoveren, werken, bewegen en socialiseren.

Midzomer

Ik heb de midzomer gevierd in het stille Misterhult op een picknick-kleedje met wat fruit en bessen. De ouderen waren gehuld in traditionele Zweedse folklore kleding en dansten rond de midzomer paal, precies zoals het zou moeten zijn. Tot nu toe is het een typische Zweedse zomer met temperaturen tussen de 11 en 35 graden, dus daarin geen verrassingen 12

Voorbereidingen voor de klim

Tijdens mijn eerste gesprek met Ida hebben we het voornamelijk gehad over hoe we de training gaan opzetten voordat we de Kebnekaise gaan beklimmen. We hebben het gehad over rennen en lopen, over tussenpozen zowel bergopwaarts als bergafwaarts. Trainen met tussenpozen is een vorm van oefenen die ik altijd heb gewaardeerd. Je haalt er veel uit in een korte periode. Je kunt jezelf echt tot het uiterste stimuleren. Niets verdient meer rust dan een zware training met tussenpozen. De training ging een beetje matig maar de muggen motiveerden me om hard te rennen. Tijdens de zomer zijn er veel insecten die je willen pakken. De beste motivators zijn dazen, door hen wil je je niet laten pakken 12

Tijd om te verhuizen

Het wordt snel tijd voor een verhuizing. Eerst nog wat gaten vullen, slijpen en behangen en daarna heb ik tijd om wat uit te rusten. Omdat ik relatief onervaren ben in het renoveren, heb ik veel lopen vloeken. Dingen gaan niet altijd zoals je wil en sommige materialen lijken een eigen wil te hebben. Ik begin te voelen dat de klim nadert. Ik voel me in goede vorm, even afwachten of het weer ook goed zal zijn.

De tijd vliegt! Eindelijk klaar met de verhuizing en het renoveren van het appartement en het uiteindelijke resultaat mag er zijn.

Nu is er tijd om me te richten op de voorbereidingen, te genieten van het buitenzijn en een paar rondjes te joggen. En dat is misschien net wat er nodig is. Je weet tenslotte maar nooit hoe zwaar een uitdaging gaat zijn totdat je deze aangaat. En het is niet alsof je zonder voorraden kunt reizen.

We zijn van plan om de Abisko-Nikkaloukta route te nemen waarbij we aan het einde de Kebnekaise passeren. Op dit moment is het bijna even heet in het noorden als in het zuiden, maar Ida raadt warme kleding en schoenen met veel grip aan. Je weet maar nooit.

Ik word erg enthousiast nu – er is niet veel tijd over. Maar ik hoop dat tot die tijd jullie allemaal lekker genieten van de zomer!

Ik nam uiteindelijk de trein om nog wat delen van Zweden te zien die ik anders niet zou bezoeken. Maar tot nu toe gaat het niet erg snel. Het is tenslotte een lange reis. Eenmaal daar aangekomen doemde de mijn op – het is enorm en een attractie op zichzelf. Delen van Kiruna zijn daarom eigenlijk verplaatst. 

Ik heb nieuwe energie opgedaan met een ontbijtje. We gaan er later op uit om wat laatste benodigdheden te kopen voordat we naar Abisko gaan. Daar gaat onze reis beginnen, ongeacht wat het weer zal zijn. Kebnekaise is slechts een paar dagen hier vandaan. Er kan een poosje wat radiostilte zijn – ik moet kijken hoe goed de ontvangst zal zijn, maar ik ga mijn best doen om jullie wat prachtige foto’s van de Zweedse bergen te bezorgen. 

Ida wenste me nog een keer geluk en vroeg me om ervoor te zorgen dat ik alle essentiële dingen bij me heb. Tot ziens! 

Dag 1

We komen op 16 juli om 15:57 aan in Abisko met de bus, we regelen een lidmaatschap van het STF (Swedish Tourist Association), wegen onze bepakking en komen in beweging.

In het eerste stuk lopen we langs een ravijn waar de rivier voorwaarts stroomt. We komen een aantal muggen tegen die blij lijken ons te zien. Wij zijn natuurlijk niet zo onder de indruk van de muggen. De lucht is bewolkt, het pad relatief gemakkelijk te bewandelen en we zijn in staat een gelijkmatig tempo aan te houden. We nemen wat foto’s, stoppen op een punt voor herstel (waarvan er vele zijn langs het pad) en blijven lopen naar de Abiskojaure, onze eerste stop. Hier zetten we de tenten op, gaan in de sauna en gaan voor de eerste keer naaktzwemmen in het koude water van een jokk (beek).

Dag 2

We sliepen redelijk goed in de tent. Het regent. Eén of meerdere vogels dachten dat onze tent een toilet was. Dus starten we de dag, begrijpelijk, met wat schoonmaken.

Er is een klein huisje waar je ontbijt kunt maken en er zijn aromatische buitenhuisjes voor je ochtendrituelen. We pakken snel in. De wandeling van vandaag zal ongeveer 2.4 mil (24 km) zijn en is het stuk van de wandeling waar het berglandschap echt begint. Zoals blijkt gaat het pad snel opwaarts en weg van Abisko nationaal park. Het weer blijft ons vochtig houden maar we worden voor de gek gehouden door een zonnig momentje.

Nu kunnen we ver in de verte kijken, er zijn hoge bergen en lange valleien. Net ten oosten van het pad is een prachtig meer en ten westen een omheining van een rendierhouderij. De wind waait, het pad is nu rotsachtig en het wandelen ingewikkelder. We passeren blije wandelaars van tijd tot tijd, groeten hen en wisselen misschien een paar woorden uit. Dit stuk van de wandeling duurt langer maar met een vreugdesprongetje haal ik het kamp, vol energie en vóór mijn partner.

Dag 3

Na het socialiseren in Alesjaure en het aanvullen van onze voorraad, bespreken we of we één of twee stukken van de route gaan doen. Misschien is het de aantrekkingskracht van Kebnekaise die ervoor zorgt dat je een stevig tempo aan wilt houden of gewoon de uitdaging om te zien hoe ver je kunt lopen.

Door het gewicht en het pad is er extra slijtage toegevoegd. Maar het is zonnig nu en de hitte is merkbaar. Een iets oudere man nadert met een snelle tred bergafwaarts. Hij is zijn thermoskan vergeten en moet nu een extra kilometer lopen. Helaas, maar dat gebeurt. Het pad is omgeven door groen en overal staan bloemen die je specifiek in de bergen tegenkomt.

We zijn op weg naar de hoogste pas van Kungsleden, de Tjäkta pas, ongeveer 1.160 meter boven zeeniveau. Hoe hoger je komt, hoe vreemder het er uitziet. Er zijn nu veel rotsen te trotseren, je ziet het pad bijna niet. Er liggen stukken sneeuw waar we doorheen moeten. Maar we zullen snel weer naar beneden gaan om onze route naar Sälka te vervolgen.

Dit stuk van de route is zwaar voor mijn partner die nu blaren heeft op haar voeten, dus we pakken wat welverdiende rust in Sälka.

Dag 4

Vandaag wandel ik naar Kebnekaise toe. Het enige lastige was bepalen welke route te nemen. De meesten hadden een ander stuk van de route  en een andere strategie gekozen en ik sta op het punt erachter te komen waarom. We hebben onze plannen iets aangepast omdat Frida niet in staat is de top te bereiken. Dus ik overtuig mezelf dat ik Sälka - Durings Led - Västra Leden - Kebnekaise - STF Kebnekaise zal bewandelen. Dit zou niet zo moeilijk moeten zijn.

Maar ik hield mezelf voor de gek. Wanneer Durings Led begint in de vallei is er geen pad meer. Er zijn rotsen en schuine valleiwanden waar moeilijk doorheen te komen is en het is zwaar aan de voeten. Het heeft zijn voordelen. I passeer een prachtige weide met bloemen in de vallei. Mensen hebben hun kamp hier opgeslagen en men heeft mij verteld hetzelfde te doen.

Maar eigenwijs dat ik ben…

Ik vervolg de route zonder enig zicht op een einde, stop voor een fika pauze en ontmoet een Deen die suggereert dat het te ver is om te wandelen en een te groot hoogteverschil.

Hij zal uiteindelijk in enige mate gelijk krijgen. Aan het einde van Durings Led moet ik wat sneeuw over. Elke volgende stap zak ik door de scherpe korst en worden mijn voeten natter en natter. Er is nu een steile helling aan het einde richting de westerse route.

Eenmaal daar is het een steile klim van iets meer dan 400 meter. Er zijn rotsen en grind en het is hard werken om op te staan. Ik ben moe, de zon schijnt de hele dag en ik realiseer me dat ik geen zout heb meegenomen. Maar ik kan maar één kant op – voorwaarts.

De weg naar de top is zwaar en langzaam maar gelukkig kom ik andere wandelaars tegen en krijg ik wat gezouten soep van een vrolijk Noors stel op het plateau. Ik kan nu het met sneeuw bedekte uitsteeksel, de zuidelijke top van de Kebnekaise, zien. We hebben het weer dat we wilden. Het is een mooi uitzicht. Het is ongelooflijk om hier boven te zijn, en zelfs wanneer je moe bent, voelt het gemakkelijk wanneer je eenmaal daar bent.

Je kunt van de punt afglijden maar je moet voorzichtig zijn omdat de zijkanten steil zijn en je nog niet kunt uitrusten. Het is tenslotte een lange weg terug naar STF Kebnekaise. De Sälka - STF Kebnekaise route was ongeveer 3.3 mil (32 km) met een hoogteverschil van ongeveer 1.600/1.800 meter (er is een zeer vervelende pas bij Kaffedalen waarvoor je een nieuw hoogteverschil van 200 meter moet afleggen op de terugweg) en ook een wandelen bergafwaarts. Ik denk dat het goed ging. Het was zwaar en zeker niet wat ik had verwacht. Ik dacht dat het gemakkelijker zou zijn. Het pad is meer een worsteling met rotsen dan een gemakkelijke wandeling.

Maar de uitzichten waren fantastisch en ik hoop dat iedereen de kans krijgt om Kebnekaise een keer te bezoeken.

Het is altijd een beetje moeilijk als je klaar bent met een wandeling; je hebt een paar pijntjes en een zeker gevoel van opluchting. Maar ik weet uit ervaring dat elke wandeling naar meer smaakt; je wilt hier terug komen, je wilt meer zien. Het is iets magisch om op een piek te staan en uit te kijken over het landschap; het voelt heel even dat alles goed is met de wereld. Ik voelde me op die manier na het beklimmen van de Kebnekaise. Maar het was meer slopend dan ik had verwacht, en het verraste me een beetje. Natuurlijk waren er eenvoudigere routes de berg op dan degene die ik koos. Ik voel me behoorlijk tevreden. Ik zal weer terug komen als ik de kans krijg.

Maar nu is het tijd om te ontspannen. Dank iedereen voor het nemen van de tijd om mijn verhaal te lezen! Ik wens u een geweldig jaar.